Water geeft extra dimensie aan de tuin
Wat is er heerlijker dan op een warme zomeravond verkoeling te zoeken aan de rand van de vijver en te genieten van murmelend water? Feit is dat het geluid van water ontspant. Wie een ruime tuin heeft, moet zeker overwegen om daar een waterpartij in aan te brengen.Waterleidingen
Om een fontein, een borrelsteen of een beekloop van water te voorzien, is behalve een pomp ook een waterleiding nodig. Leidingen voor de tuin moeten gemakkelijk gelegd kunnen worden en bestaan uit duurzaam materiaal. Welk materiaal is echter geschikt voor dit doel? Wat is gemakkelijk te verwerken en te leggen, wat blijft lang goed en wat is niet al te gevoelig voor beschadigingen?IJzeren buis
Vroeger werden voornamelijk verzinkte ijzeren buizen gebruikt als waterleiding. Ondanks het verzinken blijven ijzeren buizen niet zo heel lang goed in de grond, hoewel dat per grondsoort sterk kan verschillen.Bovendien zijn ze relatief zwaar en ook lastig te verwerken. Er moet schroefdraad gesneden worden, er zijn fittingen nodig, maar ook bochten en moffen, ze kunnen alleen maar worden ingekort met behulp van een ijzerzaag of een pijpensnijder. Aan een afgesneden buis moet met een draadsnijder weer een nieuwe draad gesneden worden. De schroefverbindingen moeten met hennepdraad en dichtingspasta of teflonband worden gedicht. Dat is werk dat alleen zelf gedaan kan worden met voldoende gereedschap en ervaring.
Bovendien mogen dergelijke leidingen niet bevriezen, omdat ze door het ijs kunnen scheuren.
PVC-buis
Een andere mogelijkheid voor leidingen zijn buizen van hard pvc. Ook hiervoor zijn moffen en bochten nodig, maar die zijn licht, laten zich gemakkelijker inkorten en alle verbindingen worden gewoon gelijmd. Ze zijn daardoor al beduidend gemakkelijker te verwerken dan het goede oude ijzer en ze zijn in de grond bestand tegen corrosie en bijna onbeperkt houdbaar als ze niet door een schop of spade beschadigd worden. Ook zijn ze niet zo vorstgevoelig als de ijzeren buizen.Het verwerken is gemakkelijk. Met wat handigheid kan iedereen het. Pvc-buis wordt met een fijne zaag (bij voorkeur een ijzerzaag) op maat gezaagd en de snijplek wordt met een vijl aan binnen- en buitenkant bijgewerkt. Voordat de leiding wordt verlijmd, wordt deze op proef met moffen, bochten of eindstukken in elkaar gezet. Pas als alles goed is, worden de verbindingen met pvc-lijm ingesmeerd en worden de afzonderlijke onderdelen in elkaar geschoven. Bij temperaturen boven de 15 graden zijn deze verbindingen al na korte tijd uitgehard.
Polyethyleenbuizen
Ook zwarte polyethyleenbuizen hebben zich heel goed bewezen als waterleiding. Ze zijn enigszins buigzaam, kunnen naargelang de doorsnede gebogen worden in een straal van 60 tot 40 centimeter en ze zijn door hun wat grotere elasticiteit beduidend minder gevoelig voor beschadiging dan harde pvc-buizen.Ze worden geproduceerd in grote rollen en zijn in de handel in allerlei lengtes te koop. Ze worden verbonden met een geelkoperen schroefverbinding en daarbij behorende fittingen of met polyethyleensteekverbindingen. Deze steekverbindingen hebben het nadeel dat ze slechts eenmaal gebruikt kunnen worden, want ze hebben van binnen diverse afdichtingsringen die als een fuik de buis wel binnenlaten, maar inklemmen als deze er weer uitgetrokken wordt of de leiding onder druk staat. Voor dat ze in elkaar gestoken worden, moeten de uiteinden van de buizen heel goed schoongemaakt worden, zodat de afdichtingsringen ook goed sluiten.
De geelkoperen schroefverbindingen kunnen echter zo vaak geopend en hergebruikt worden als gewenst, maar zijn beduidend duurder.
